“Η Ελλάδα έχει τα μέσα να βοηθήσει τους πρόσφυγες στη Λέσβο – αλλά έχει τη θέληση;” είναι ο τίτλος χθεσινού άρθρου της Guardian
Υπερσυνωστισμένο, βίαιο και γεμάτο ανθρώπινα λύματα, το στρατόπεδο στη Μόρια μπορεί να είναι το χειρότερο hotspot στον κόσμο – όμως η Ελλάδα δεν κατάφερε να κάνει χρήση του διαθέσιμου αριθμού χρηματοδότησης, γράφει η Guardian, στο άρθρο της.
«Ένα 10χρονο παιδί προσπάθησε να αυτοκτονήσει στη Μόρια, αλλά το πιο σοκαριστικό δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι αυτό δεν είναι κάτι καινούριο», γράφει η βρετανική εφημερίδα.
Θεωρητικά, είναι κάποιος ονόματι Sebastian Leape, σύμβουλος στο γραφείο του Gordon και της Sarah Brown, ο οποίος πέρασε το καλοκαίρι του ως εθελοντής στο κέντρο φιλοξενίας στη Μόρια που υπογράφει το άρθρο – κόλαφο για τη χώρα μας, και μιλά για τις τραγικές συνθήκες υγιεινής που επικρατούν στο κέντρο φιλοξενίας της Μόρια αλλά και της έλλειψης πολιτικής βούλησης και ικανότητας. To ποιος “πληρώνει” για το άρθρο, σας… το φυλάμε έκπληξη για το τέλος!
Η Μόρια δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα που ορίζει η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), τονίζει ο Guardian.
Στοιβαγμένοι σε βαθμό απελπισίας χιλιάδες μετανάστες προσπαθούν να εγκατασταθούν σε σκηνές που δεν υπάρχουν ή σε γεωργικές εκτάσεις, όπου δεν έχει εγκατασταθεί φωτισμός, ενώ μέχρι 190 πρόσφυγες μοιράζονται μία τουαλέτα. Πέρσι, ο δήμαρχος της Λέσβου, Σπύρος Γαληνός, προειδοποιούσε ότι η εγκατάσταση άρχισε να μοιάζει με «στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου δεν υπάρχει ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Ωστόσο, η Μόρια ανήκει στη Λέσβο, ένα τουριστικό νησί της ΕΕ και οι ιστορίες των πολιτικών προσφύγων είναι ατελείωτες. […]
Κίνδυνος για τη δημόσια υγεία από τη διαρροή λυμάτων
Στην είσοδο του κέντρου διαπιστώθηκε ανεξέλεγκτη διαρροή λυμάτων, τα οποία οδηγούνται στον παρακείμενο χείμαρρο ανεπεξέργαστα και μέρος από αυτά διοχετεύονται και στο δρόμο. Επιπλέον διαπιστώθηκε διαρροή λυμάτων σε άλλο σημείο του χειμάρρου από σπασμένους αγωγούς αποχωρητηρίων, με αποτέλεσμα να υπάρχει έντονη δυσοσμία και κίνδυνος για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον γενικότερα. […]
Ανακοίνωση που υπογράφεται από 19 ΜΚΟ, αναφέρεται και σε τραγικές ελλείψεις οργανικών θέσεων προσωπικού καθώς και οι διαδοχικές παραιτήσεις απαραίτητου ιατρονοσηλευτικού προσωπικού στα ΚΥΤ λόγω των τραγικών συνθηκών εργασίας. […]
Η ΕΕ, όμως, έχει διαθέσει, από το 2015, περισσότερα από 1,6 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση της κρίσης, με επιπλέον χρηματοδοτήσεις από εθνικές κυβερνήσεις και ιδιωτικούς χορηγούς. Μόνο η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση το 2017 έφτασε τα 7.000 ευρώ για κάθε πρόσφυγα που ζει στην Ελλάδα για στέγη και φαγητό.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Πού έχουν πάει όλα αυτά τα χρήματα;
Κάποια από αυτά δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα. Από τα 561 εκατ. ευρώ μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης που χορήγησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μέχρι στιγμής έχουν εκταμιευθεί μόνο 153 εκατ. ευρώ. Tο 70% της χρηματοδότησης δεν έχει αξιοποιηθεί σωστά, τη στιγμή που η επιτροπή της ΕΕ δεν έχει λάβει καμία αναφορά για κακή διαχείριση κεφαλαίων.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι δεν έχουν ακόμη αναφερθεί όλες οι δαπάνες, αλλά φημολογείται ότι η Ελλάδα δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τον στρατηγικό προγραμματισμό που απαιτείται για την αποδέσμευση κεφαλαίων.
Περισσότερα από 150 εκατ. ευρώ έκτακτης χρηματοδότησης έχουν δοθεί στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες από το 2017 για στέγη, τη στιγμή που πολλοί από τους μετανάστες δεν έχουν καν σκηνές! Η διαδικασία εισαγωγής είναι χαοτική, οι αλυσίδες εφοδιασμού σπάνε και ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός είναι ανεπαρκής.
Η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες και άλλοι σημαντικοί οργανισμοί εγκατέλειψαν, τη Μόρια το 2016, αφήνοντας τις επιχειρήσεις σε μια ομάδα 10 μικρών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που δεν διέθεταν ούτε τους πόρους ούτε την ικανότητα να κάνουν τη δουλειά.
Και το άρθρο συνεχίζει αναφέροντας ότι, σε απόσταση μόλις 10 λεπτών από τη Μόρια βρίσκεται το Καρά Τεπέ, ένα άλλο κέντρο φιλοξενίας, όπου οι συνθήκες είναι καλύτερες – κυρίως επειδή το κέντρο σταματά να δέχεται άλλους πρόσφυγες όταν τα διαθέσιμα καταλύματα γεμίζουν. […] Τα στοιχεία της UNHCR δείχνουν ότι το 41% των αφίξεων το 2018 ήταν από τη Συρία, το 20% από το Αφγανιστάν, το 15% από το Ιράκ, το 6% από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και το 18% από άλλες χώρες. Πρόκειται για χώρες που πάσχουν από μακροχρόνια αστάθεια και ανασφάλεια.
Ποιος “πληρώνει” το άρθρο;
Ξέρουμε ότι είναι δημοσίευμα της Guardian, ξέρουμε και τον αρθρογράφο, αλλά… να δούμε και… τον “χορηγό”;
Voila!!! Πάρ’ το Λίζα και κάν’ το κορνίζα!
Είπαμε, δεν πρέπει να βλέπετε μόνο το “Κοίτα ποιος μιλάει”, αλλά και “Κοίτα ποιος χρηματοδοτεί!”
